İSTEMİYORUM

O günü çok iyi hatırlıyorum. Doktor bey muayenehaneye gelip hastalardan sonra gitmişti. Bir Pazartesi günüydü, merdivenleri yıkamıştım. Muayene odasının camlarını silmiştim. Camları silerken durmadan sessiz telefonlar geliyordu. Birileri benim içeri girip çıkmamdan zevk alıyordu.

Öğleden sonra teyzemlerin arkadaşı, benim o kişiyle evlenmem için ön ayak olan beyefendi geldi. Hasta geldiğini düşünerek kapıyı açtım. Karşımda gördüğümde şaşırmadım. Çok sempatik bir adamdı.

Bekleme odasındaki sedirde oturdu, televizyonun karşısındaki sandalyede ben oturuyordum. Hal hatır ettik. Teyzemlerden dolayı benim ailemi de tanıyordu.

Anlatmaya başladı. Evden, kendimin döşeyeceği bir evden, arabadan, fabrikada sigortalı bir işten, ailenin malvarlığından bahsediyordu. Ben sadece dinliyordum. Çünkü kafam karmakarışıktı. Hem korkuyor, hem seviyordum. Cemali tanıyor biliyordum ama beni kendisine layık gören kişi ile henüz görüşmemiştik. Yeni biri ile yeniden bir ilişki içerisinde olmak gözümü korkutuyordu.

Sadece dinliyordum…

Beyefendi durdu ve şöyle dedi.’Babanın yaptıklarını düşünüyorsan, onları görmezlikten geliriz , merak etme.’ O anda beynimde şimşekler çaktı. Konuşmaya başladım.

‘Hiçbir şeyle ilgisi yok, beğenmedim ve bana uygun gördüğünüz kişi ile evlenmek istemiyorum.’dedim. Açıklamak istedi ama ben işim olduğunu söyleyerek onu gönderdim.

Gittikten sonra; sedire kendimi atıp hüngür hüngür ağladım. Benim babam ne yapmıştı? Kimseye bir zarar vermemişti, zararı bizeydi ve bu kimseyi ilgilendiren bir konu değildi! Hiç kimse ben yardım istemediğim müddetçe bana yardım edemez ve yargılayamazdı, bu kimsenin haddine değildi! o benim babamdı. Demek ki; evlensem bunlar karşıma çıkacaktı. Babamın yaptığı her yanlış, bir kusur gibi ya da bir suç gibi suratıma çarpılacak, benim davranışlarımı uygun bulmadıklarında zaten bunun babasında hayır yok deyip yüzüme vuracaklardı. Kafalarında davranışların ve istenilenlerin gerçek olabileceği düşüncesi oluşmayacaktı.

O akşam eve gittiğimde yine ağladım. Annemde Cemallerin nasıl bir aile olduklarından İstanbul da güvende olmayacağımdan korkuyordu. Bu olayı anneme evlendikten sonra anlattım. O gün ona ‘ korkma anne, ben ayaklarımın üzerinde dururum, eğer dediğin gibi olursa boşanırım, sen bana güven! Cemalle evlenmek istiyorum dedim.

Annem hüzünlü gözlerle bana bakıyordu…