Yaşlanıyorum

Bu sabah işe gelirken hayata, insanlara, her şeye farklı baktım, kendime de. Yaş otuz olmuş nerdeyse. Neler geçmiş neler yaşanmış. İyiler, kötüler, pişmanlıklar, mutluluklar, acılar, ahlar ve vahlar.

İnsan yaşlandıkça olaylar karşısında daha çok düşünüp, daha az konuşmayı, ailenin başkalarının söylediklerinden ve hayatlarından daha değerli olduğunu, çok çocuklu geçim derdi yaşamanın mutsuz etmeyeceğini, başkalarının ne dediği ve yorum yaptığının kendisi ve ailesi için çokta tın olduğunu, aslında evde hangi marka koltuk çatal, tabak takımının olduğunun değil, az ve öz bir masada sevgiyle yemek yiyebilmenin, koltuğun üstünde zıplayan yavrularının olmasının, eşinin, ailesinin sağlıklı olmasının her şeye yeteceğini, işin, çevredekilerin hiçbirine kendi ailesine açılabileceği gibi açılamayacağını kimseyle onlarla dertleşebildiği gibi dertleşemeyeceğini anlıyor. İşin özü şu aile ; herkesten her şeyden daha değerli..

Yaşlanmaya başladım. Öğreniyorum. Üç çocuğum olsun kocam eve ekmek getirebilsin, beni sevsin yeter. Kardeşlerim evlensin, kalabalıklaşalım, babamın yanaklarını öpebileyim, dedemlerle kalabalık bayram sofraları kuralım, torunlar ortalarda dolaşsın, kardeşlerim mutlu olsunlar ben yine ablalık, kardeşlik yapayım. Güzel, mutlu günler geçsin. Allah bizi birbirimizden ayırmasın.

Yaşlanıyorken yolda dokuz sekizlik dinleyip cadde ortasında hafif bel kıvırtmakta daha çooook enerjimin olduğunu gösteriyor.