Başlangıç yolu

Hiçbir şeyi başkası tarafından yapılmaya alışmamışım. Cemo bunu duysa , “Bir bardak suyu benden istiyorsun.”diyecek! Bu söylediğim onun gibi bir şey değil. Şimdiye kadar istediklerim, hayallerim hep elimden alınmış. Sadece önüme gelen, gelmesi gereken hayatı yaşamışım. Evlilik, çalışma, doğurma… Hiç biri hayallerimden sonra değil, hayallerimde olmamış. Arkamı dayayabileceğim, beni ben olduğum için destek verecek kan bağlı bağsızlarım, üzülme deyip bir sıcak çorba hazırlayıp sen her şeyin üstünden gelirsin sabret deyip saçımı okşayacak arkadaş ve dostlarım olmamış.

İşim gücüm olmadan beni barındırabilecek, karnımı doyurabilecek, en önemlisi başım sıkıldığında rahatlıkla konuşabileceğim insanlar olmamış.

Ben, insanlar için sığınak olmuşum…

Hayat, kendi başına idame ettirebileceğin, kendi doğrularınla yanlışlarınla, gücünle ayakta kalabileceğin bir sığınak. Yalnızca kendine güvenerek adım atabilirsin. Bu sadece benim gibi insanlar için.

Kadınların içinde hep bir korku var. Bu korkularla büyüyoruz…

İyi bir evlat, iyi bir eş, iyi bir anne, iyi bir işçi, iyi bir arkadaş olamama, ya beğenilmezsem, sevilmezsem, iyi bir evlat yetiştiremezsem korkusu…

Korkuların sonu yok!

Kadınların korkusu çok!

Ben korkuyorum. Adım attığım yolda yürümeye, başarmaya, azim etmeye değil. Yanımda yürüyen insanların korkuları bunlar. Bir gün beni bırakırlarsa, yolumdan gittiğimde eksiklerim ve yanlışlarımla benimle olmazlarsa korkusu.

Sadece başarabileceğime inanan ve beni ne olursa olsun seven insanlarla olmak istiyorum. Yaşadığım fırtınada, güneş olan dostlarla ve kan bağlarımla, yalnız olmadığımı bilmek yetecek tek başıma başlayan bu yolculukta.

Asla onları unutmayacağım…  Yazdıklarıma dönüp baktığımda ya ağlayacağım yada her zamanki gibi güleceğim…