Un ufak

Önce çok kırıldım babama ve o kırıklarımla birlikte kaçtım. yıllar sürdü bu kırgınlık ama kırıklarımı ona batırmadım hiçbir zaman. Olacağı varmış diyerek kaçtım içimdeki benden ve babamdan. başkalarına göre daha ne olsundu hiç okuyamayan insanlar vardı, ben daha ne istiyordum ki?

Evli, çocuklu bir iş kadını oluverdim. Yıllar sürdü o kırgınlıklar içimde! un ufak oldular bazen ve bazen de kocaman olup battılar yüreğime. içimde acaba öyle olsaydı nasıl olurdu sorusu çalkalandı. Bu en çok ta çalkantılı iş hayatımın ve evlilik hayatımın olduğu dönemlerde oldu.

Pişman oldum kaçmadığıma… Sonra şükrettim elimdekilerin varlığına…

Ne vardı ki elimde. bildiklerimi koyabileceğim ne bir diplomam elimde, neden bilmediklerimi öğreneceğim üniversite sıraları. İsterdim olsun üniversite arkadaşlarım ve isterdim olsun unvanlı bir mesleğim. ya ben olduğunla yetinmeyen yada yetmeyen vardı hep. kaçış cümleleri kurdum kafamda, kendimden kaçamayacağımı bile bile, ihtimallerini seve seve…

Geçti gitti onlar yada ben hep geçtiğini sandım bu geçmişin…

Belki de içimde kalanlar yetmemişti ne kalmaya ne de gitmeye…

Koca kafamın içine edeyim ben! ne vardı şimdi ayaklanacak? olduğun yerden kalkıp ta, parmaklarınla içinde yine şüphe bırakacak bu eylemi hazırlamaya ne vardı Püsküllü beyin?

Bakılacak bir çocuk, temizlenecek bir ev, yemek pişecek bir mutfak A,B,C bilmeyen bir anne var yanımda. Bir de ne olursa olsun sen kendin için yap diyen öz anne…

Hep öyle dedi annem. Bir babam gitme dediğinde bir şey diyemedi. Diyebilecek bir şeyi yoktu. bende anneyim anlıyorum onu ama onun beni anlaması zaman alacak. Asla aynı olanı , var olanı, yok olmayanı  aynı durumda  düşünmeyeceğiz.

Şimdi yine kırgınım. bu kez hayatımdaki ikinci erkeğe. Benden varlığımdan gelecekten korktuğu için, güven temelini kendine bile yakıştıramadığı için, kadın olmamın ne kadar büyük bir eziklik olduğunu basa basa söylediği için, çok kırgınım. Kırıklarımı ona batırmadan nasıl yaşayacağım bilmiyorum. Zaten bildiklerimde güvendiklerimde hiçbir zaman doğru çıkmadı.

Varsın doğrular, eğrilsin, eğriler doğrulsun. Olsunda olduğu gibi kalsın. ben yine kırıklarım ile yaşayayım un ufak edeyim içimde, un ufak olsunda büyüsün bu yüreğim.