Bir zamanlar zamanın akıp gitmesi için acele ederdim. Her gün yarın erkenden olsun diye uyurdum. Çocuktum, gençtim... Şimdilerde ise; zamanın daha yavaş, hayatımın daha sakin olmasını istiyorum. Ama bir türlü mümkün olmuyor…
İşte 18. Haftada tamda hissettiğim bu! Gebeliğin yavaş yavaş ilerlemesini istiyorum. Sürecin çok hızlı gittiğini, kızımın çok çabuk büyüdüğünü, sinirlerimin alt üst olduğunu ve bebeğimin doğmamasını hiç değilse biraz daha geç doğmasını istiyorum.
Dün akşam
kızım ‘Evde olursan kardeşimle her şey çok güzel olacak .’Öyle olacak mı,
gerçekten? Diye düşünmeden edemiyorum.
Her şey
güzel olacak, olmasını diliyorum ama olmayacağı korkusuyla yaşıyorum. Beklide
bulunduğu durumdan memnun olmak; gelecek kaygısı taşımaktan daha kolay,
olabilir mi?
Çeşitli
kaygılar taşıyorum. Çocuğuma bakamayacağımı, hayatımı idame ettiremeyeceğimi,
düzenimin alt üst olacağını…
Yarattığım stresin içinde bebeğimi büyütüyorum. Biliyorum ki
hiçbir şey elide değil ve olmayacak.18 haftayı gönderiyoruz böylelikle…
Heyecan , korku ve kararsızlıklar bitsin gitsin inşallah
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder