DEDEM

8-9 yaşındayım, o zamanlar bekar olan, dört kız kardeşin  en küçüğü  teyzem yer sofrası kurmuştu, sofrada en iyi hatırladığım yemek; bol soğanlı tavuk yahnisiydi ekmeği tek parmağımla kırıyor, durmadan tabağa banıyor sonra ısırıyor, tekrar  banıyordum. Dedem sessizce yememi seyretti, teyzemin bir sıkıntısı vardı, anlam veremedim sonra etrafıma bakındım. Bir sessizlik , bir tuhaflık kokusu var ama ne?

Ekmeğimle tabağa banarken anladım ki hepimizin tek tabaktan yemek yediği sofrada ben ısırdığım lokmayı tabağa bandırıyordum. O zamana kadarda hiç dikkat etmemiştim. Teyzem uyarınca; dedem ''acıkmış, ne güzel yiyor dedi '' buğulu gözleriyle, o kadar sevecen baktı ki ben yemeğe devam ettim. Bir daha da ısırdığım lokmamı tabağa bandırmadım. Dedemin o sevecen bakışını da hiç unutmadım.

Artık en büyüğümüz, toprağımız, çınar ağacımız, dedem yok. Kalabalık bayram sofraları eskisi gibi olmayacak. Dedem boynunu devirip, tavanı alçak evinin odasına girip bütün torunlarını damatlarını göremeyecek. Gittiğimde görmek için gidecek bir evim varken, bahçesindeki kızılcık, dut ve incir ağacının meyvelerine bakın ne varsa toplayın, ne olur yiyin diye durmadan ısrar eden dedem olmayacak. Geleceğim dede dediğimde '' Nasipse, inşallah '' diyen ,Teyzemin yaptığı model pastayı afiyetle yiyen ,''Bizim torun pastacı oldu''diyen , yanına oturup sarıldığım, elmacık kemiklerinin sertliğini hissedip, yanaklarını öptüğüm, İsimleri karıştırıp her isme ayrı anlamlar katarak söyleyebilen dedem yok.

Dedem, şimdi o baktığı boşlukta. Kimsenin bilmediği, görmediği ama inandığı o yerde, arafta, beklemede...

Torunlarım, çocuklarım  meyvelerini yesinler diye bahçesine ektiği ağaçların yapraklarında, dallarında, meyvelerinde, toprağında geçmişin de geleceğinde tüm anılarında.

En eski toprağım, yaşama sevincim , her şeyi yaradana bırakanım,kendi için değil , evlatları için en iyisini isteyenim , evlatlarına bir ağaç gölgesi bırakmak için çalışanım, seni daha nasıl seveyim , ne söyleyeyim .

Nur içinde yat …